Антарктикот е најјужниот континент на светот, за кој делумно тврдат многу земји, но на кој живее никој освен чудни и издржливи научници.
Краток, но ефективен договор ги обврзува потписниците дека Антарктикот никогаш нема да биде сцена или предмет на меѓународен конфликт за исконската замрзната дивина.
Екстремната изолација и климата ги оддалечија луѓето од Антарктикот до почетокот на 20 век. Кога напредокот во технологијата овозможи подобар пристап во средината на 20 век, научниците и истражувачите постепено почнаа да пристигнуваат и беа изградени неколку постојани станици.
Во 1957/1958 г Во истражувачкиот проект Меѓународна геофизичка година учествуваа 12 земји Аргентина, Австралија, Белгија, Чиле, Франција, Јапонија, Нов Зеланд, Норвешка, Јужна Африка, Обединетото Кралство, САД и поранешниот СССР.
Сепак, и тогаш, неколку земји изнесоа територијални претензии што ја загрозуваа идната мирна научна соработка. Иако девет од дванаесетте вклучени земји имаа или резервираа територијални претензии на Антарктикот, успехот на истражувачкиот проект ги наведе да се согласат дека политичките несогласувања нема да ги загрозат идните истражувања.
Резултатот беше Договорот за Антарктикот, кој беше потпишан од учесниците во проектот на 1 декември 1959 година и тој е целосна посветеност на мирновременска научна соработка и договор за користење на континентот.
Четиринаесетте членови од договорот ги обврзуваат потписниците на голем број важни ветувања, како забрана за воени активности, вклучително и нуклеарни тестови, потврда дека нема да има активности што ќе ја загрозат претходно стекнатата територијална положба, има и мерка што им овозможува на набљудувачите да го следат почитувањето на членовите од договорот и обврската за сите најави за експедиција.
Договорот за Антарктикот може да го потпишат сите членки на ОН, а бројот на потписници порасна од првичните 12 на денешните 46.
wish.hr
