Мадеира, островска група измиена од водите на Атлантскиот Океан, се наоѓа на самиот раб на територијата на Европската унија. Околу 670 километри го делат островот од брегот на Кралството Мароко, кое всушност е најблиското копно, а островите се карактеризираат како автономен регион и се составен дел на Португалија.
Се чини дека европските туристи особено го препознаа островот Мадеира како одлична дестинација за одмор во вистинска смисла на зборот. Сепак, многу посетители на Мадеира имаат различни очекувања, па не е чудно што овој португалски остров често се споменува како еден вид алтернатива на живата Ибица, истакнува „Tripcrafters“. Сепак, Мадеира е различна на многу начини.
Освен истоимениот остров, автономниот регион Мадеира го вклучува и островот Порто Синто, кој и двата се населени. Исто така, во рамките на тој автономен регион, според „Википедија“ се наоѓаат Дивље и Пусто строво, кои немаат жители.
Посета на Мадеира
На овие острови се забележани четири сезони, но периодот меѓу април и ноември се смета за најдобар за посета на Мадеира. За време на есенските и зимските сезони, кога преовладуваат различни временски услови, Мадеира очекувано е поинаква, како и капацитетите и активностите што ги нудат островите.
Сепак, бидејќи суптропската клима преовладува на островите, не е чудно што Мадеира е посетена од туристи речиси во текот на целата година. Дотолку повеќе што има прилично мали осцилации на температурата на воздухот на годишно ниво, иако тие можат да бидат позначајни, што се зависи од тоа за кој дел од островот станува збор.
Острови богати со шуми
Во античко време, површините на овие острови биле претежно покриени со шуми, пред се ловорови шуми, па се верува дека од нив потекнува и името Мадеира, имајќи предвид дека терминот „мадеира“ од португалски лабаво се преведува како „дрво“.
Бидејќи доселениците ги уништија повеќето од тие шуми, траги од нив може да се видат само денес во северните делови на островот. Кон крајот на минатиот век, во 1999 година, остатоците од тие шуми се вклучени во списокот на светско наследство на УНЕСКО.
telegraf.rs
