Меѓу многубројните манастири што ја сочинуваат Малата или српската Света Гора, најзападен е оној со сосема необично име.
Манастирот Привина Глава е познат и како Прибина Глава и се наоѓа во непосредна близина на истоименото село на Фрушка Гора. Ова светилиште е оддалечено само околу пет километри од градот Шида, пишува „Сремонлајн“. Главната црква на манастирот е посветена на Соборот на Светите Архангели Гаврил и Михаил, кој се карактеризира како недвижно културно богатство, односно споменик на културата од исклучително значење.
Освен главната црква, манастирскиот комплекс Привина Глава го сочинуваат уште три цркви. Едниот е посветен на Свети Георгиј, другиот на Плаштаницата на Пресвета Богородица, а „најмладиот“ меѓу нив, посветен на Воздигнувањето на светиот крст, се наоѓа на височината над ова светилиште.
Основање на манастирот
Се верува дека во текот на 12 век, еден господар, чие име било Прива или Приба, го изградил ова светилиште. Подоцна, веројатно Јован Бранковиќ изградил ново на темелите на првобитното светилиште.
Посебно интересни се легендите кои го следат создавањето на овој манастир, а во кои се споменува српскиот деспот Вук Бранковиќ. Според таа легенда, манастирот бил изграден на местото каде што „ја претепале главата“ крадци кои ги зеле парите наменети за изградба на манастирот и побегнале, наведува „Фрушкац“.
Меѓутоа, до ден денес не се знае со сигурност кој всушност го изградил ова светилиште, но се знае уште нешто што е исклучително значајно. Имено, до 17 век, ризницата на манастирот Привина Глава била местото каде што се чувала исклучително важна книга од средновековниот период. Тоа е Минхенскиот псалтир, кој за време на Големата виенска војна, извесен офицер од Баварија едноставно го зел и го однел во својата татковина, каде што е и денес.
Според „Википедија“ се работи за српска книга, која содржи повеќе од двесте страници. Се верува дека книгата, чии димензии се 28х19,5 сантиметри, е направена и за српскиот принц Лазар Хребељановиќ и за неговиот син Стефан. Српскиот академик Воислав Ј. Ѓуриќ во своето дело „Сликарството меѓу Србите во средниот век“ изјавил дека тоа е „најлуксузната српска книга од средниот век“.
Трагичен настан во манастирот
Историјата на ова светилиште бележи некои не толку светли моменти. Откако манастирот Привина Глава бил напуштен по завршувањето на војните меѓу тогашните големи сили, Турција и Австро-Унгарија, монасите се вратиле во манастирот дури кон крајот на 17 век.
Јеша Поповиќ од Шид бил шумар, а неговите должности вклучуваат заштита на шумите што му припаѓале на манастирот Привина Глава. Откако добил отказ, решил да се одмазди со помош на Данило, неговиот свекор. Затоа тие двајца во 1931 година отишле во манастирот и таму го нашле игуменот Методије Суботиќ. За кратко време Данило зел нож и со него го прободел игуменот и го расекол по лицето. Само една деценија подоцна, кога започна Втората светска војна, усташите не само што го протераа братството од манастирот, туку и го ограбија ова светилиште. Она што е важно да се спомене е дека тогаш не го уништиле манастирскиот објект, така што тој веќе го добил претходниот изглед при првата обнова, која била организирана дури во 1987 година.
telegraf.rs
